۱۰۸
۶۰
۱۰۰
غیر شاغل
۷۲
۴۰
جمع کل
۱۸۰
۱۰۰
در چارچوب اطلاعات بدست آمده از جدول فوق میتوان گفت، نوع اشتغال شاغلین با توجه به جمعیت کل نمونه ۱/۱۱ درصد در دستگاه دولتی، ۸/۱۷ درصد در بخش خصوصی، ۷/۲۱ درصد خوداشتغال و ۴/۹ درصد( کارگران روزمزد و دستفروش) در گزینهای غیر از این موارد قرار داشته است. همچنین نوع اشتغال پاسخگویان با توجه به جمعیت شاغلین ۵/۱۸ درصد در دستگاه دولتی، ۶/۲۹ درصد در بخش خصوصی، ۱/۳۶ درصد خوداشتغال و ۷/۱۵ درصد( کارگران روزمزد و دستفروش) در گزینهای غیر از این موارد قرار داشته است. همانطور که مشاهده می شود بیشترین نوع اشتغال پاسخگویان خوداشتغالی میباشد و در مرتبهی بعد اشتغال در بخش خصوصی و در آخر هم اشتغال در دستگاه دولتی بیشترین فراوانی را به خود اختصاص داده است.
نمودار شماره(۴-۵): توزیع پاسخگویان بر حسب نوع اشتغال
۴-۲-۱-۱-۶. عنوان شغل
با توجه به اینکه ۶۰ درصد نمونه مورد مطالعه شاغل بوده اما درآمد چندانی نداشتند در واقع نوع اشتغال پاسخگویان به گونه ای بود که همگی در مشاغل رتبه پایین قرار داشتند و آنان را به کفایت اقتصادی و خوداشتغالی مناسب نمیرساند. بنابراین در این قسمت سعی شده که جمعیت نمونه با توجه به داده های جمعآوری شده و تقربیاً طبق نظر خود پاسخگویان، در مشاغل رتبه پایین دستهبندی کنیم که این دستهبندی عبارت است:
- مشاغل رتبه یک: کارمند رسمی( که تعدادشان خیلی کم بود).
- مشاغل رتبه دو: مغازهدار، غرفهدار، فروشنده(که مقدار کمی سرمایه داشتند).
- مشاغل رتبه سه: نظافتچی، آبدارچی یا همان کارگران خدماتی که در شرکتها، مدارس و دانشگاهها مشغول به کار بودند و حقوق ثابت داشتند.
- مشاغل رتبه چهار: خیاطی، بافندگی، پردهدوزی و آرایشگری( خوداشتغال با درآمد خیلی کم و بدون داشتن مکانی ثابت جهت اشتغال ).
- مشاغل رتبه پنج: دستفروشی، نظافت منازل مردم، نگهداری از کودک و سالمند ( که از همه درآمدشان کمتر و روزمزد بودند ).
جدول شماره(۴-۱۵): توزیع فراوانی، فراوانی نسبی، درصد معتبر و فراوانی تجمعی پاسخگویان بر حسب عنوان شغل
رتبهی شغلی
فراوانی
فراوانی نسبی
درصد معتبر
فراوانی تجمعی
مشاغل رتبه۱
۱۱
۱/۶
۲/۱۰